Kunstzinnigheid

Anamar liep langzaam door de struiken naar beneden, af en toe keek hij achterom om te kijken naar zijn broer en zus. Recto liep achter Anamars staart aan, en daar achter liep Rozie. Ze keek angstig om zich heen, en dat snapte Anamar wel. Ze was als de dood voor vliegen.
Hun moeder sloot de rij, ze waren allemaal verbaast toen ze hoorden dat ze naar de bossen naast de stad zouden verhuizen, want hun moeder kende een diepe haat voor mensen.
Het is al een paar 1000 jaar geleden, dat mensen de drakenwereld vonden en begonnen te koloniseren, had Anamar gehoord. Ze waren niet echt vriendelijk voor de oorspronkelijke inwoners van de planeet. Ze moorden hen uit, als de draken hun plannen in de weg zaten.
Veel draken leven ver weg van de door de mensen bewoonde gebieden, net zoals hun moeder, ze dachten dat mensen nog steeds slecht waren. Anamar zou wachten tot hij een mens had leren kennen.
Ineens botst hij tegen zijn moeder op, ze was stil gaan staan.
“Jongens, we zijn bij de richel.” Anamar strekte zijn nek uit om het goed te kunnen zien, een grote beboste vallei strekte voor hen uit. Hij hoorde Rozie kreunen.
“Als ik mijn vleugels spreid, doen jullie dat ook. En wel meteen, begrepen?” Anamar wist dat ze het tegen Rozie had. Maar hun moeder wachtte niet op antwoord, maar begon met haar klauwen op de grond te schrapen, als teken dat ze ging vertrekken.

Al snel vlogen ze door de lucht, Rozie leek een beetje valer van kleur te worden, maar Anamar genoot ervan. Zijn staart hield hem in evenwicht en hielp bij het sturen, terwijl hij omhoog in de lucht klom telkens als hij zijn vleugels neer sloeg. Zijn familie lag al een paar meter onder hem. Maar Anamar moest terug komen van zijn moeder. Zodat ze hem goed in de gaten kon houden. Bij Rozie leek de wind haar tegen te werken, maar bij hem hielp het hem verder.
De vlucht duurde te kort, vond Anamar, toen de bergen aan de kanten van de vallei lager en vlakker begonnen te worden. En er twee rivieren langzaam naar elkaar toe liepen om op een punt samen te komen vlak bij de rand van de stad. Hun moeder gaf hun het teken om te dalen, en ze ploften op een open plek bij het bos neer, vlak bij één van de rivieren, die dwars door de vallei sneed. Rozie rende naar de rivier en stopte haar kop er in, die heel licht roze was geworden. Anamar bekeek zijn moeder, ze had bijna dezelfde kleur als Anamar, alleen wat groeniger. Haar hoorns waren totaal anders, ze waren om zichzelf gekruld. Haar ogen waren knalgeel, net zoals die van Anamar. Ze leek doodmoe, en plofte neer op mossige grond.
Recto was donkergroen, met lichtrode ogen en dezelfde hoorns als Anamar, maar dan in het zwart. Zijn staart eindigde in een paar lange zwarte stekels.
Rozie liep langzaam terug naar haar moeder en plofte ook neer. Zij was anders, haar schubben waren roze en haar ogen waren spierwit. Wat zeldzaam was voor draken. Ze was ook de kleinste van de groep. Rozie legde haar kop op haar moeders rug (niet op de plaats waar een paar puntige schubben uitstaken) en sloot haar ogen. Hun moeder leek al uitgeput, maar Rozie was doodop. Al snel hoorde ze haar vlugge ademhaling overgaan in een rustig patroon. Anamar was helemaal niet moe, hij was klaarwakker.
“Mam, mag ik wat te eten halen?” Vroeg hij.
“Alleen konijnen. Die zijn vast in de buurt.” Zei zijn moeder, met een schorre stem.
Hij rende weg en keek goed uit naar prooi, al snel hoorde hij het geritsel van een konijn tussen de bladeren. Mooi zo, die beesten zijn hier toch geen draken gewend. Dacht hij.
Toen kwam het kopje van het beest tevoorschijn, Anamar haalde diep adem, concentreerde zich en liet zijn wapen tevoorschijn komen.
Bliksem.
Geen vuur, zoals je zou verwachten, maar bliksem. Draken konden één van de acht elementen krijgen bij hun geboorte: Vuur, ijs, aarde, lucht, plant, metaal, duisternis, en licht. Met vuur de meest voorkomende en licht de zeldzaamste, alle elementen waren ongeveer even sterk, met uitzondering van metaal, duisternis, en licht. Metaal is een tikkeltje sterker, en licht en duisternis de sterkste. De bevolking van de planeet probeerde er nog steeds achter te komen welke van die twee nou echt de sterkste was.
Maar Anamar keerde terug naar zijn familie, met een mondvol konijn in zijn bek.

-Een paar weken later-

Anamar mocht nu de bossen verkennen en door de lucht vliegen als hij wilde.
“Doe die draaikolk nog eens een keer!” Riep Recto, want de draaikolk was zijn favoriete truc, maar zelf kon hij het niet. Anamar begon om zijn as te draaien, wat hem enorme snelheid gaf om een of andere manier. Zo snel dat er allemaal vonken van hem af sprongen. Maar Anamar wilde verder gaan dan hij eerder deed. Dus probeerde sneller te gaan. Toen kwam er een oogverblindende lichtflits. En hij vertraagde van schrik.
Hij keek naar beneden, maar schrok zich toen pas echt te pletter. Er lag geen bos meer voor hem maar een open weide. En geen berg in de buurt te bekennen. Een paar honderd meter voor hem lag een enorme stad, nog groter dan de stad waar zijn bos naast lag. Daarna kwam hij er ook nog achter dat hij met enorme snelheid op de stad neerstortte, te laat om op te trekken!
PLOF
Hij lande gelukkig op zachte aarde. Maar meteen werd hij tegen de grond gedrukt. Door iets wat in ieder geval geen draak was. Hij keek omhoog, en schrok zich alweer te pletter.
Een mens in een groen pak met een raar langwerpig ding in zijn hand die op Anamars hoofd was gericht drukte met zijn voet op zijn rug.
“Doe niks, en misschien leef je wat langer.” Siste de mens, vreemd genoeg in een taal die Anamar kon verstaan.
“Wat, waar… hoe kom ik hier?” Sputterde hij.
“Je bent op de planeet Scara, in de hoofdstad van deze planeet, we hebben hier geen draak meer gezien sinds de dood van Impecto, en dat is bijna 200 jaar geleden.” Antwoorde de mens. “Maar het is te laat, ik weet wat jij gaat doen en daarom zul je moeten sterven.”
Anamar huiverde, dood? Nu al, wat zou Recto denken? Hij weet niet eens waar hij is!
“STOP!” Riep een kinderstem.
De druk op zijn schouders nam af en Anamar gebruikte die gelegenheid om op te staan.
“Ben je gek geworden? Je ziet toch dat het nog maar een jonkie is?” Zegt een Jongen met donkerblond haar en grijze ogen.
“En hoe weet jij dat?” Snauwt de grotere mens, die blijkbaar volwassen was.
“Hij heeft vriendelijkere ogen, en bovenal, hij valt niet aan. Dat doen volwassen draken wel.” Zegt de jongen zelfverzekerd.
“Jij bent toch mark he?”
“Ja, hoezo?”
“Ik ken jou, je vader heeft over je verteld, je bent geobsedeerd door draken.”
“Ik ben niet geobsedeerd door ze, ik vind ze gewoon heel leuk.”
“Ondanks dat je weet dat ze gevaarlijk zijn? Maak dat de kat wijs.”
“Hoe vaak moet ik het nog zeggen, ze zijn niet gevaarlijk! De jonkies al helemaal niet!”
“Je zei net dat volwassen draken aanvallen!” Het gezicht van de man was inmiddels knalrood.
“Alleen uit zelfverdediging!” De neus van de jongen werd ook rood.
“Hij heeft gelijk!” Riep een andere stem. Iedereen keek om, Anamar strekte zijn nek uit om een blik op te vangen van de gene die dat had gezegd. Het was een oud vrouwtje.
“Ik bedoel, dat de jongen gelijk heeft.” Zei het vrouwtje. “Het is nog maar een jonkie, pas volwassen draken zijn al ongeveer 2 meter hoog, en ze worden steeds groter, hoe ouder ze worden. Je ziet toch dat dit beestje nog maar ongeveer 1.30 is?”
De man maakte een grommend geluidje door zijn neus. Maar steeds meer mensen keken van Mark naar het vrouwtje, en knikte dan uiteindelijk.
“En nog een ding, hij is bewust van wat er zich afspeelt, babydraken die eigenlijk nog gewoon domme beesten zijn zouden je al aangevallen hebben. Je hoorde hem toch spreken?” Zei mark, de man knikte, maar op een manier alsof hij een stijve nek had.
“Maar als hij duisternis heeft, dan gaat hij er aan.” Zei hij, en hij grijnsde op een manier wat duidelijk genoeg was. Maar Anamar maakte dat al niet uit.
“Ik heb geen duisternis, juist het tegenovergestelde!” Zei hij zelfverzekerd.
“Laat zien.” Maar het was niet de man die het zei, maar Mark.
Anamar concentreerde zich en…

“Wow” zei Mark, toen ze even later in het park liepen. Tegen iedereen die de politie begon te bellen zeiden ze dat Anamar niet gevaarlijk was. En als ze dat niet geloofden, kregen ze gewoon een bot antwoord van de politie.
“Ik kan het nog steeds niet geloven, weet je niet hoe zeldzaam licht is?” Ging Mark verder.
“Nee, eigenlijk niet.” Antwoorde Anamar. “Maar kun je nu zeggen hoe ik hier ben gekomen?” Mark zuchtte.
“Nee, dat weet ik niet, het is vast heel vreemde magie. Er was vroeger een poort tussen onze werelden, maar die is in de tijd van de Drakenrevolutie vernietigd…”
“Drakenrevolutie? Wacht eens… die was toch in onze wereld?”
“Inderdaad, Berim, was de onderdrukking van de mensen zat. Hij kwam in opstand, vele mensen, en draken, zijn gevlucht naar onze wereld. De ene die het langste leefde daarvan was Impecto. En die was toen al 4 meter lang.”
“Hoe werd ie dan vernietigd?”
“Dat komt gek genoeg door de mensen, ze wouden niet dat de andere mensen vluchtten. Maar volgens mij ook omdat ze de draken niet in deze wereld lieten komen, zodat zij het konden overnemen…”
“Oh het wordt donker. Nu maakt mijn moeder zich echt bezorgd denk ik!” Anamar werd bang.
“Wat als ik niet terug kan komen…”
“Probeer gewoon op dezelfde manier terug te gaan, dan hoe je hier kwam.”
Anamar gaf geen antwoord, maar spreed zijn vleugels en vloog hoger en hoger. Daarna begon hij de draaikolk te doen. Net zoals normaal begonnen er vonken van hem af te vliegen, hij hield zijn ogen open. Want anders zou hij misschien wat missen. De vonken vlogen over in stralen, die oogverblindend wit werden.
Er klonk een knal.
Anamar deed zijn ogen open. Bang van wat hij zou zien. Opgelucht haalde hij adem, hij zag bergachtig gebied en een groot bos strekte voor hem uit, met de rivier in het midden. Hij was weer thuis. Hij moest nog wel een paar minuten vliegen voordat de open plek in zicht was, en aan drie kleine stipjes zag hij dat zijn familie daar zat.
“Waar was je?” Schreeuwde zijn moeder toen Anamar neerdaalde.
“Ik… Ik...” Sputterde Anamar, maar veel kans had hij niet want zijn moeder drukte Anamar tegen zich aan.
“Ik was op een plek, een an.. andere… wereld ofzo. Er waren overal mensen, ze kennen daar wel draken… Ik kwam een jongen tegen en die heeft me het een en ander uitgelegd over die wereld…” Zijn moeder keek hem angstig aan.
“Mensen, en wat deden die?”
“Nou, eentje probeerde mij ne.. neer te schieten, maar toen hield die ene jongen hem tegen…” Anamar keek zijn moeder aan. “Ik heb voor het eerst van mijn leven een vriend mam… mag ik nog eens terug?” Vroeg hij twijfelend. Zijn moeder keek hem met een bezorgde blik aan.
“Anamar… Ik weet niet…” Anamar draaide zijn rug naar haar toe.
“Ik had het leuk daar, ik wil hem nog eens zien…”
“Maar… Ik… oke, prima.” Zei zijn moeder, maar even later waren haar ogen dof van spjit toen Anamar blij het bos in rende. Op zoek naar nog meer konijnen.

-Een jaar later-

“Ik wou dat ik ook een draak kon zijn.” Zuchtte Mark, toen Anamar voor hem uit vloog, allemaal rare trucs uithalend. Anamar kwam regelmatig terug naar de mensenwereld, het liefst elke dag.
“Ja hè, jammer dat er geen manier voor is.” Riep hij, terwijl hij zijn hoofd tussen zijn voorpoten stak. Gek genoeg keek Mark verbaast op.
“Misschien… Dat ik daar niet eerder aan gedacht had!” Mompelde hij, meer in zichzelf. Hij rende naar het centrum, en Anamar volgde hem, in de war.
Even later kwamen ze bij een oude bibliotheek. Mark rende naar binnen, Anamar bleef buiten, want hij wist inmiddels dat de mensen het niet erg op prijs stelde als hij binnen kwam. Nu wist ook bijna iedereen in de stad wie hij was.
Bijna meteen kwam Mark weer naar buiten gerend.
“Ik wist het! Dit is de manier!” Riep hij en las voor uit een stoffig oud boek.

De Drakensteen.
Mensen hebben al honderden jaren gezocht naar deze mythische steen, en velen hebben hem ook gevonden. De steen laat mensen veranderen in bijzondere halfdraken. Halfdraken die, van gedaante kunnen veranderen. Van compleet mens, naar halfdraak, naar draak. Vele hebben de droom van hun leven waargemaakt, maar anderen kwamen slecht aan hun eind.

“Hoe kwamen ze slecht aan hun eind?” Vroeg Anamar vertwijfelend.
“Wacht eens even, ik was nog niet klaar.”

De drakensteen heeft namelijk ook effect op draken. Hij sluit de geesten van de Draken in zich op, en het lichaam verdwijnt. Als een mens de steen aanraakt, terwijl er een draak in zit. Wordt de geest van die draak in de mens zijn lichaam gepropt. Zodat er twee zielen in een lichaam zitten. En er rust ook nog een vloek op de steen. De draken worden langzaam verdorven en slecht. Daardoor moet iedereen die er mee geïnfecteerd is sterven. Zodat er niks mis kan gaan.

“Dat klinkt riskant, Mark…” Zei Anamar.
“Welnee! Zeker niet omdat een paar decennia geleden de laatste draak die in de steen zat vermengt werd. Jij bent de enigste die draak die hier kan komen. Dus als je die steen maar niet aanraakt, kan er niks mis gaan.” Mark keek met stralende ogen op. Anamar had nog zijn twijfels, maar dacht dat Mark inderdaad gelijk had, en dat er bijna geen risico was.
“Klinkt prima, maar waar zou die steen nou liggen.” Marks glimlach verstarde.
“Ik heb geen idee, daar zullen we nog achter moeten komen.” Anamar knikte afwezig, het onaangename gevoel dat hij al de hele tijd had, bleef aanhouden. Het werd zelfs sterker. Ondertussen stond de zon al laag aan de hemel.
“Misschien moet ik wel gaan.” Zei Anamar abrupt, en zonder op antwoord te wachten stond hij al op en spreidde zijn vleugels.
“Is dat niet een beetje vroeg?” Riep Mark, terwijl Anamar al een meter of 3 boven de grond hing.
“Nee, dat gevoel wordt maar steeds sterker. Ik denk dat er iets naars gaat gebeuren.” Schreeuwde Anamar, terwijl hij nog 5 meter hoger klom. En alweer zonder op antwoord te wachten begon hij rond te draaien, inmiddels kon hij het ook zonder vooruit te vliegen. Mark kneep nog net op tijd zijn ogen dicht om niet verblindt te worden door de flits.

Anamar vloog meteen met een razende snelheid op de open plek af. Hij hoorde geschreeuw daar vandaan komen. Hij landde dwars tussen de bomen en sprintte daarna pijlsnel naar de open plek om niet de aandacht te trekken. Toen hij zijn gezicht door de laatste struiken stak zag hij iets verschrikkelijks.
Zijn moeder werd gekrabd, gebeten en gestompt door een andere drakin. En af en toe werden ze compleet in zwarte rook gehuld. Rozie zat te snikken en Recto keek woedend. Anamar voegde zich bij hem, hij vroeg niet wat er aan de hand was maar keek met afschuw naar het schouwspel. Iedereen schrok toen ze een kreet hoorde dat van hun moeder kwam. Die viel neer, met haar ogen wijd open. In haar flank zat een bijtwond. Ze jammerde en haar ogen gleden half dicht. Toen hoorde ze nog een schreeuw en iedereen keek naar boven. Ook de drakin. Een andere paarse draak die heel erg op haar leek vloog keihard naar beneden. Anamar wilde in de bossen vluchten maar toen zag hij dat de draak niet op hun afkwam, maar op de drakin die net hun moeder had aangevallen.