Kunstzinnigheid

Toen kwam het kopje van het beest tevoorschijn, Anamar haalde diep adem, concentreerde zich en liet zijn wapen tevoorschijn komen.
Bliksem.
Geen vuur, zoals je zou verwachten, maar bliksem. Draken konden één van de acht elementen krijgen bij hun geboorte: Vuur, ijs, aarde, lucht, plant, metaal, duisternis, en licht. Met vuur de meest voorkomende en licht de zeldzaamste, alle elementen waren ongeveer even sterk, met uitzondering van metaal, duisternis, en licht. Metaal is een tikkeltje sterker, en licht en duisternis de sterkste. De bevolking van de planeet probeerde er nog steeds achter te komen welke van die twee nou echt de sterkste was.
Maar Anamar keerde terug naar zijn familie, met een mondvol konijn in zijn bek.

-Een paar weken later-
Anamar mocht nu de bossen verkennen en door de lucht vliegen als hij wilde.
“Doe die draaikolk nog eens een keer!” Riep Recto, want de draaikolk was zijn favoriete truc, maar zelf kon hij het niet. Anamar begon om zijn as te draaien, wat hem enorme snelheid gaf om een of andere manier. Zo snel dat er allemaal vonken van hem af sprongen. Maar Anamar wilde verder gaan dan hij eerder deed. Dus probeerde sneller te gaan. Toen kwam er een oogverblindende lichtflits. En hij vertraagde van schrik.
Hij keek naar beneden, maar schrok zich toen pas echt te pletter. Er lag geen bos meer voor hem maar een open weide. En geen berg in de buurt te bekennen. Een paar honderd meter voor hem lag een enorme stad, nog groter dan de stad waar zijn bos naast lag. Daarna kwam hij er ook nog achter dat hij met enorme snelheid op de stad neerstortte, te laat om op te trekken!
PLOF
Hij lande gelukkig op zachte aarde. Maar meteen werd hij tegen de grond gedrukt. Door iets wat in ieder geval geen draak was. Hij keek omhoog, en schrok zich alweer te pletter.
Een mens in een groen pak met een raar langwerpig ding in zijn hand die op Anamars hoofd was gericht drukte met zijn voet op zijn rug.
“Doe niks, en misschien leef je wat langer.” Siste de mens, vreemd genoeg in een taal die Anamar kon verstaan.
“Wat, waar… hoe kom ik hier?” Sputterde hij.
“Je bent op de planeet Scara, in de hoofdstad van deze planeet, we hebben hier geen draak meer gezien sinds de dood van Impecto, en dat is bijna 200 jaar geleden.” Antwoorde de mens. “Maar het is te laat, ik weet wat jij gaat doen en daarom zul je moeten sterven.”
Anamar huiverde, dood? Nu al, wat zou Recto denken? Hij weet niet eens waar hij is!
“STOP!” Riep een kinderstem.
De druk op zijn schouders nam af en Anamar gebruikte die gelegenheid om op te staan.
“Ben je gek geworden? Je ziet toch dat het nog maar een jonkie is?” Zegt een Jongen met donkerblond haar en grijze ogen.
“En hoe weet jij dat?” Snauwt de grotere mens, die blijkbaar volwassen was.
“Hij heeft vriendelijkere ogen, en bovenal, hij valt niet aan. Dat doen volwassen draken wel.” Zegt de jongen zelfverzekerd.
“Jij bent toch mark he?”
“Ja, hoezo?”
“Ik ken jouw, je vader heeft over je verteld, je bent geobsedeerd door draken.”

“Ik ben niet geobsedeerd door ze, ik vind ze gewoon heel leuk.”
“Ondanks dat je weet dat ze gevaarlijk zijn? Maak dat de kat wijs.”
“Hoe vaak moet ik het nog zeggen, ze zijn niet gevaarlijk! De jonkies al helemaal niet!”
“Je zei net dat volwassen draken aanvallen!” Het gezicht van de man was inmiddels knalrood.
“Alleen uit zelfverdediging!” De neus van de jongen werd ook rood.
“Hij heeft gelijk!” Riep een andere stem. Iedereen keek om, Anamar strekte zijn nek uit om een blik op te vangen van de gene die dat had gezegd. Het was een oud vrouwtje.
“Ik bedoel, dat de jongen gelijk heeft.” Zei het vrouwtje. “Het is nog maar een jonkie, pas volwassen draken zijn al ongeveer 2 meter hoog, en ze worden steeds groter, hoe ouder ze worden. Je ziet toch dat dit beestje nog maar ongeveer 1.30 is?”
De man maakte een grommend geluidje door zijn neus. Maar steeds meer mensen keken van Mark naar het vrouwtje, en knikte dan uiteindelijk.
“En nog een ding, hij is bewust van wat er zich afspeelt, babydraken die eigenlijk nog gewoon domme beesten zijn zouden je al aangevallen hebben. Je hoorde hem toch spreken?” Zei mark, de man knikte, maar op een manier alsof hij een stijve nek had.
“Maar als hij duisternis heeft, dan gaat hij er aan.” Zei hij, en hij grijnsde op een manier wat duidelijk genoeg was. Maar Anamar maakte dat al niet uit.
“Ik heb geen duisternis, juist het tegenovergestelde!” Zei hij zelfverzekerd.
“Laat zien.” Maar het was niet de man die het zei, maar Mark.
Anamar concentreerde zich en…

“Wow” zei Mark, toen ze even later in het park liepen. Tegen iedereen die de politie begon te bellen zeiden ze dat Anamar niet gevaarlijk was. En als ze dat niet geloofden, kregen ze gewoon een bot antwoord van de politie.
“Ik kan het nog steeds niet geloven, weet je niet hoe zeldzaam licht is?” Ging Mark verder.
“Nee, eigenlijk niet.” Antwoorde Anamar. “Maar kun je nu zeggen hoe ik hier ben gekomen?” Mark zuchtte.
“Nee, dat weet ik niet, het is vast heel vreemde magie. Er was vroeger een poort tussen onze werelden, maar die is in de tijd van de Drakenrevolutie vernietigd…”
“Drakenrevolutie? Wacht eens… die was toch in onze wereld?”
“Inderdaad, Berim, was de onderdrukking van de mensen zat. Hij kwam in opstand, vele mensen, en draken, zijn gevlucht naar onze wereld. De ene die het langste leefde daarvan was Impecto. En die was toen al 4 meter lang.”
“Hoe werd ie dan vernietigd?”
“Dat komt gek genoeg door de mensen, ze wouden niet dat de andere mensen vluchtten. Maar volgens mij ook omdat ze de draken niet in deze wereld lieten komen, zodat zij het konden overnemen…”
“Oh het wordt donker. Nu maakt mijn moeder zich echt bezorgd denk ik!” Anamar werd bang.
“Wat als ik niet terug kan komen…”
“Probeer gewoon op dezelfde manier terug te gaan, dan hoe je hier kwam.”
Anamar gaf geen antwoord, maar spreed zijn vleugels en vloog hoger en hoger. Daarna begon hij de draaikolk te doen. Net zoals normaal begonnen er vonken van hem af te vliegen, hij hield zijn ogen open. Want anders zou hij misschien wat missen. De vonken vlogen over in stralen, die oogverblindend wit werden.
Er klonk een knal.

Er klonk een knal.
Anamar deed zijn ogen open. Bang van wat hij zou zien. Opgelucht haalde hij adem, hij zag bergachtig gebied en een groot bos strekte voor hem uit, met de rivier in het midden. Hij was weer thuis. Hij moest nog wel een paar minuten vliegen voordat de open plek in zicht was, en aan drie kleine stipjes zag hij dat zijn familie daar zat.
“Waar was je?” Schreeuwde zijn moeder toen Anamar neerdaalde.
“Ik… Ik...” Sputterde Anamar, maar veel kans had hij niet want zijn moeder drukte Anamar tegen zich aan.
“Ik was op een plek, een an.. andere… wereld ofzo. Er waren overal mensen, ze kennen daar wel draken… Ik kwam een jongen tegen en die heeft me het een en ander uitgelegd over die wereld…” Zijn moeder keek hem angstig aan.
“Mensen, en wat deden die?”
“Nou, eentje probeerde mij ne.. neer te schieten, maar toen hield die ene jongen hem tegen…” Anamar keek zijn moeder aan. “Ik heb voor het eerst van mijn leven een vriend mam… mag ik nog eens terug?” Vroeg hij twijfelend. Zijn moeder keek hem met een bezorgde blik aan.
“Anamar… Ik weet niet…” Anamar draaide zijn rug naar haar toe.
“Ik had het leuk daar, ik wil hem nog eens zien…”
“Maar… Ik… oke, prima.” Zei zijn moeder, maar even later waren haar ogen dof van spjit toen Anamar blij het bos in rende. Op zoek naar nog meer konijnen.

-Een jaar later-

“Ik wou dat ik ook een draak kon zijn.” Zuchtte Mark, toen Anamar voor hem uit vloog, allemaal rare trucs uithalend. Anamar kwam regelmatig terug naar de mensenwereld, het liefst elke dag.
“Ja hè, jammer dat er geen manier voor is.” Riep hij, terwijl hij zijn hoofd tussen zijn voorpoten stak. Gek genoeg keek Mark verbaast op.
“Misschien… Dat ik daar niet eerder aan gedacht had!” Mompelde hij, meer in zichzelf. Hij rende naar het centrum, en Anamar volgde hem, in de war.
Even later kwamen ze bij een oude bibliotheek. Mark rende naar binnen, Anamar bleef buiten, want hij wist inmiddels dat de mensen het niet erg op prijs stelde als hij binnen kwam. Nu wist ook bijna iedereen in de stad wie hij was.
Bijna meteen kwam Mark weer naar buiten gerend.
“Ik wist het! Dit is de manier!” Riep hij en las voor uit een stoffig oud boek.

De Drakensteen.
Mensen hebben al honderden jaren gezocht naar deze mythische steen, en velen hebben hem ook gevonden. De steen laat mensen veranderen in bijzondere halfdraken. Halfdraken die, van gedaante kunnen veranderen. Van compleet mens, naar halfdraak, naar draak. Vele hebben de droom van hun leven waargemaakt, maar anderen kwamen slecht aan hun eind.

“Hoe kwamen ze slecht aan hun eind?” Vroeg Anamar vertwijfelend.
“Wacht eens even, ik was nog niet klaar.”

De drakensteen heeft namelijk ook effect op draken. Hij sluit de geesten van de Draken in zich op, en het lichaam verdwijnt. Als een mens de steen aanraakt, terwijl er een draak in zit. Wordt de geest van die draak in de mens zijn lichaam gepropt. Zodat er twee zielen in een lichaam zitten. En er rust ook nog een vloek op de steen. De draken worden langzaam verdorven en slecht. Daardoor moet iedereen die er mee geïnfecteerd is sterven. Zodat er niks mis kan gaan.

“Dat klinkt riskant, Mark…” Zei Anamar.
“Welnee! Zeker niet omdat een paar decennia geleden de laatste draak die in de steen zat vermengt werd. Jij bent de enigste die draak die hier kan komen. Dus als je die steen maar niet aanraakt, kan er niks mis gaan.” Mark keek met stralende ogen op. Anamar had nog zijn twijfels, maar dacht dat Mark inderdaad gelijk had, en dat er bijna geen risico was.
“Klinkt prima, maar waar zou die steen nou liggen.” Marks glimlach verstarde.
“Ik heb geen idee, daar zullen we nog achter moeten komen.” Anamar knikte afwezig, het onaangename gevoel dat hij al de hele tijd had, bleef aanhouden. Het werd zelfs sterker. Ondertussen stond de zon al laag aan de hemel.
“Misschien moet ik wel gaan.” Zei Anamar abrupt, en zonder op antwoord te wachten stond hij al op en spreidde zijn vleugels.
“Is dat niet een beetje vroeg?” Riep Mark, terwijl Anamar al een meter of 3 boven de grond hing.
“Nee, dat gevoel wordt maar steeds sterker. Ik denk dat er iets naars gaat gebeuren.” Schreeuwde Anamar, terwijl hij al 5 meter hoger klom. En alweer zonder op antwoord te wachten begon hij rond te draaien, inmiddels kon hij het ook zonder vooruit te vliegen. Mark kneep nog net op tijd zijn ogen dicht om niet verblindt te worden door de flits.

Anamar vloog meteen met een razende snelheid op de open plek af. Hij hoorde geschreeuw daar vandaan komen. Hij landde dwars tussen de bomen en sprintte daarna pijlsnel naar de open plek om niet de aandacht te trekken. Toen hij zijn gezicht door de laatste struiken stak zag hij iets verschrikkelijks.
Zijn moeder werd gekrabd, gebeten en gestompt door een andere drakin. En af en toe werden ze compleet in zwarte rook gehuld. Rozie zat te snikken en Recto keek woedend. Anamar voegde zich bij hem, hij vroeg niet wat er aan de hand was maar keek met afschuw naar het schouwspel. Iedereen schrok toen ze een kreet hoorde dat van hun moeder kwam. Die viel neer, met haar ogen wijd open. In haar flank zat een bijtwond. Ze jammerde en haar ogen gleden half dicht. Toen hoorde ze nog een schreeuw en iedereen keek naar boven. Ook de drakin. Een andere paarse draak die heel erg op haar leek vloog keihard naar beneden. Anamar wilde in de bossen vluchten maar toen zag hij dat de draak niet op hun afkwam, maar op de drakin die net hun moeder had aangevallen.

I woke up in the middle of the night.. I don’t know why. It was strange. As if some there was a presence in my room. I couldn’t see a lot, even though the moon shone through the curtains. All I could make out were the silhouettes of everything in my room. My room was furnished not too complex. I just had a closet for my clothes, a desk for my computer, and a bed. Nothing more. Just to keep it simple. I generally dislike overly decorated rooms. They drive me nuts, especially when I’m looking for something which I lost. Because that happens far too often to me, I’m kind of chaotic.
After I sat up, scoped out my room, and laid down again, I heard a faint voice trough my head, and although it was soft, it seemed as if it was yelled in my ears in some kind of paradoxical manner. I knew it wasn’t a thought of my own and I was greatly disturbed by it. Because I knew for a fact it wasn’t something I heard. It would mean either two things. I don’t know which I would have liked it to be better, they were both incredibly concerning.  It would either mean I was slowly going mad, or something seriously wrong and strange was happening. All that voice said was a single word that would have been completely normal in any other situation.
“Hello.”
The amount of strange theories circulating through my head about how I could hear that while still being sure the sound I heard wasn’t real was insane. The thing I thought of most was that I just imagined that, still sleeping half, or even being inside a dream. Which would probably qualify as a lucid dream, since my state of mind being active and thinking about it being in a lucid dream.
“I know you’re there…”
The voice in my head almost released a small sigh at the end of its sentence. As if it was impatiently awaiting my response. As if my response would happen anyways. As if my behaviour didn’t matter, that voice would eventually get to the point where it would get whatever it wants anyway. Quite the discomforting thought, even though I did not know its intentions at all, whether they’re good or bad.
“You’re right. Your behaviour doesn’t matter.”
I was shocked. It read my thoughts. I went into my comfort zone and assumed it was just my imagination or mind playing games with me, or some kind of nightmare, at least something my mind could handle. Something that would eventually stop, whether because it would become day, my mind would stop doing that or because I would wake up. That comforted me little though. Whatever kind of nightmare this was, how weird and unique to me it may seem, it would be over. Even though it hadn’t done anything, I subconsciously called it a nightmare. I felt as if my mind wasn’t just my mind. But also of someone or even something else.
“You could say that’s the case.”
After a while of my mind being frozen of shock, I slowly decided to communicate.
“Hello..?”, I said out loud, but quietly, lest someone would somehow be able to hear me.
“You don’t need to speak out loud. You know I read your mind.”
That seemed logical. Well, it is actually far from logical; it isn’t possible for anything to read your mind. As far was humanity knows. But still, I decided to roll with it, and tried to think clearly.
“What are you?”, was the first thing I thought. It seemed strange, asking a question inside your own head and awaiting response from something that isn’t you.
“Well… You’re right about the ‘what’ part of your question.”
Suddenly two eyes appeared out of nowhere between my bed and the door. They seemed like they belonged to a reptile, but they gave off a strange, dim, light, the same way those neon light things that are used in children’s adventuring quests, where you lay those lights down in the woods in some path which they follow. They don’t give off a lot of light, but they are clearly visible. The same for those reptile eyes. They gave of a faint tint of green, which even seemed to pulsate ever so slightly. To say I was scared was an immense understatement. I felt horrified.
“Don’t be scared…”
It didn’t feel like it was comforting me. Instead, because of the fact that that already faint voice sounded even softer in my head, in a more sinister way, I got terrified. The reptilian eyes blinked. The first time I noticed that. Strangely enough, those eyes didn’t blink simultaneously. There was a short delay. Which made my even more discomforted. And then those eyes slowly came towards me and I could make out more of a shape of it, but it still seemed vague. It seemed like it took a century before it came a little close, and although I know it didn’t move to fast, it seemed to take far longer than it should have, almost as if time slowed down immensely. When those eyes were almost at my bed I could differentiate the scales on the face of the thing. It didn’t look like anything I had ever seen before, not even counting the myriad pieces of art I had seen on the internet. The scales looked both rough and smooth at the same time in a strange way. It had almost unnoticeable markings along the veins of its body. Maybe they even were veins. Just like the eyes, they were pulsating, but a lot less noticeable. After the shock of that thing being there was gone, I decided to open up the curtains some more so I could take a closer look at it, even though I knew I would regret it. It was just a little curiosity.
“Don’t be scared to open up the curtains to see me. I don’t mind.”
Even though I still did not know what it, or for that matter, I, wanted, I opened up the curtains and I saw its scales gleaming in moonlight. I saw its shape clearly. It was human-sized. Its slender, but fairly pointed face is less terrifying as I could make out the specific details of it. It had a pair of small horns pointing backward, and things resembling spikes from the back of its head, along his body to the end of its tail. It had four legs, and its claws were of preposterous size. The pulsing markings became a lot clearer, and even seemed to reflect moonlight, intensifying the glow even more. They were all over its body. And suddenly my mind registered the fact that it had got wings folded up on his back.
“Yes. I know what you’re thinking. I am indeed a dragon.”
These words shocked me. It was impossible for a dragon to be in my room. Dragons do not exist. They simply could not exist. They would too heavy for their legs to support them, they would be too heavy for their wings to support their flight, they would be in need of far too much nutrients to sustain their body. But here was one. In my room. Communicating to me telepathically. It just did not make sense. I fell back onto my conclusion of being in a dream.
“Even if I were in a dream, I’d be in your subconscious forever. A vague memory of one of the strangest dreams you’d have ever had.”
Its soft but screaming voice in my mind seemed to get more and more menacing the more I thought about it. As if it was planning to do something to me. And if it did, I’d have no protection at all, I live alone, so I would just be at its mercy.
“You don’t need to be scared of me. Not at all. Not at all…”
This time it did not seem as a scream trough my brain. More like how a mother would lull a baby asleep. But all the more sinister. A cloud dimming the moonlight did not help. I could not manage to find it anymore. No eyes or markings anywhere in the room. It was just darkness in the room. But the feeling of its presence had not gone away. I knew it was in my room still. But I just did not know where. I was thinking it might be going to do something. And the something would probably be something evil. It is the least comforting thought my mind could have came up with.
“You’re right.”
A rush of profanity and realisation of being helplessness went trough my head. I wanted to get up and run. But I couldn’t. My body prohibited me getting up. As if something heavy was on my chest. Then I realised. And just as I had realised, the cloud floated past, allowing full moonlight to shine into my room again. And it was just as I thought. It stood there, right on top of me. Its markings were completely black, with an almost unnoticeable tint of red, and its eyes were shut.
“Don’t you worry. It will benefit me, and that’s all that matters.”
That thought was nauseating. It would do anything to me, just to help itself. I know there are egoistic and egocentric people and creatures on this planet, but going this far?
“Just relax. It won’t last long.”
First thing that came to mind is the question of what “it” actually is. It would not have said it if it was something minor. It made me far more nervous than I already was. Suddenly, I felt a sudden surge of pain in my chest, and I closed my eyes as I did not even want to know what was happening. I felt something inside my body. Something was carefully going through the inside of my chest, as if it was searching for something. I wanted to scream. I couldn’t. My mouth was completely covered by something that feels like cold scales. It probably had one of it paws on my mouth. I felt a fluid flowing on my skin. It was rather thick, not flowing easily at all. I opened my eyes, partly because I was curious, partly because something in my head said to do so, and saw it had carefully made a hole in my chest and had one of its paws inside me. Even though those paws were far too large to be able to do what it was doing. I also saw the fluid. It was my blood. What else did I expect? I realised these would be my last moments on earth. And my final sight was nauseating. After a matter of seconds, everything went black. No more sensory perception. Just me inside my mind. It seemed as if it lasted forever. It was strange, not feeling anything, but calming. Even though I knew what it was doing. If this was what they call “afterlife”, you inside your mind forever, I would not mind at all. Finally some rest in this world.
But knowing my luck, it would be too good to be true.
And no one would even find my body, as I lived alone.

I felt the warm comfort of the bed’s sheets over my body, when my alarm went off. I remembered fragments of a strange dream I had that night. Or was it a nightmare? I had no idea anymore. The fragments were fading away as soon as I stepped out of my bed to turn my alarm off. When I walked down the stairs to make breakfast, I had already forgotten everything about it. When I wanted to get some bread to make sandwiches, it seemed like half of it was gone. There was no trace. I decided to just ignore it, it was probably my mind playing games, again. While I was eating, I just didn’t care for the food or the news I had on in the background. All I could think about was the fact that I had a strange, probably horrible dream, but could not for the life of me remember anything about it. It kept me intrigued for the entire morning. As it was Saturday, I don’t even know why I set my alarm to go off. I did not have to do anything. It was probably just the fact that I wasn’t really awake when I went to bed the day before.
I was lazily watching television, and after that browsing the internet for a while, when I decided to go showering. I turned on the shower, and it took a while to get warm. That was probably because it’s winter and cold outside. I stepped into the shower as soon as it was at a appreciable temperature, which is far too warm for me actually, and enjoyed it. It felt invigorating. Even though I wasn’t really tired, it felt good. I decided to ignore my guideline of showering at most ten minutes per day, and stood there for at least half an hour when I noticed something on my chest. There was a giant scar. It was completely healed, the way that it would look if you already had it for ten years. But I knew this was the first time I noticed it. It instantaneously made me worry about the dream of last night. Whether it really was a dream or not. And if it wasn’t a dream, how I got amnesia about it all. I tried something which would usually make me think I was going insane. I thought a single word.
“Hello..?”